Γιώργος Γιώτσας: Συνέντευξη με τον συγγραφέα του βιβλίου «ΤΟ ΚΟΥΤΙ» (Εκδόσεις BELL)
Ο Γιώργος Γιώτσας είναι πολυβραβευμένος συγγραφέας σε Ελλάδα και Αμερική. Άρχισε να γράφει από τα μαθητικά του χρόνια ιστορίες και παραμύθια. Σήμερα έχει βραβεία και διακρίσεις για το λογοτεχνικό του έργο, αλλά κυρίως την αγάπη του αναγνωστικού κοινού, κάτι για το οποίο νιώθει ευγνώμων. Το 2021 η Athens Voice ανέδειξε «Το Κουτί» (εκδ. Bell) ως το «Καλύτερο βιβλίο της χρονιάς» μετά από επιλογή των δέκα καλύτερων από τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας και ψηφοφορία των αναγνωστών για την πρώτη θέση. Το βιβλίο αναδείχθηκε και στο top-10 των Βραβείων Βιβλίου Public 2021. Είναι ο μοναδικός Έλληνας συγγραφέας του Φανταστικού τρία συνεχόμενα βιβλία back to back, «Κάτω από το Κρεβάτι» (εκδ. Λυκόφως, 2018)«Εκείνοι που επιστρέφουν» που συνέγραψε με την Αγνή Σιούλα (εκδ. Λυκόφως, 2019) και "Το κουτί" (εκδ. Bell, 2020) και τρεις συνεχόμενες ψηφοφορίες αναγνωστών τα πήγαν στα top10 των Bραβείων βιβλίου Public ύστερα από ψηφοφορίες χιλιάδων αναγνωστών.
Χρήστος Αρφάνης: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασες και σε συγκίνησε; Αποτέλεσε έμπνευση ώστε να ξεκινήσεις και εσύ το ταξίδι σου ως συγγραφέας; Σκέφτηκες ποτέ να γράψεις με ψευδώνυμο; Γιώργος Γιώτσας: Το πρώτο βιβλίο που διάβασα και με συγκίνησε ήταν ο “Φάρος στην άκρη του κόσμου” του Ιούλιου Βερν. Μου το είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου σε κάποια γενέθλια της παιδικής μου ηλικίας και απλά όταν το ξεκίνησα ένιωσα όλες τις αισθήσεις μου να εξεγείρονται. Ήταν κάτι το μοναδικό, δεν το είχα ξαναζήσει. Νομίζω χρωστάω στον Ιούλιο Βέρν (και συγκεκριμένα στο βιβλίο αυτό) την αγάπη μου για τα βιβλία. Επίσης ο Μενέλαος Λουντέμης είχε τεράστιο αντίκτυπο πάνω μου, καθώς είχα την τύχη να μου φέρουν βιβλία του στην τρυφερή αυτή ηλικία που είχα τόσα ερεθίσματα (ηλεκτρονικά παιχνίδια, τηλεόραση, κόμιξ, αθλήματα) και σίγουρα συνεισέφερε στο να εδραιωθεί το διάβασμα στις αγαπημένες μου ασχολίες. Θα ευγνωμωνώ πάντα τους γονείς μου, για τα δώρα τους αυτά.
Παρόλα αυτά έμπνευση για να ξεκινήσω το ταξίδι μου ως συγγραφέας αποτέλεσε ένας άλλος συγγραφέας. Σε ένα οικογενειακό ταξίδι μας προς την Σαμαρίνα, κάναμε μια στάση για παγωτό στην πλατεία Δημουλά της Καλαμπάκας για να δούμε τα Μετέωρα και να ξεκουραστούμε. Ανήσυχο πνεύμα πάντα, άρχισα να τριγυριζω και βρήκα ένα μαγαζάκι που είχε ένα σταντ με βιβλία τσέπης. Με το χαρτζιλικί που φύλαγα πήρα για πρώτη φορά μόνος μου δύο βιβλία BELL. Το ένα ήταν το “Desperation” του Στίβεν Κινγκ... Όλα τα υπόλοιπα, είναι όπως λέμε ιστορία.
Χρήστος Αρφάνης: Είναι το γράψιμο κάτι που σου δίνει ενέργεια ή σε εξαντλεί; Ποια διαδικασία συγγραφής ακολουθείς για την δημιουργία ενός βιβλίου σου; Πιστεύεις στο “writer’s block”; Γιώργος Γιώτσας: Όταν ξεκινάω να γράφω και αποκτώ ρυθμό, μπορώ να γράφω για ώρες. Άλλες φορές θα γράψω για μισή ώρα αλλά θα είναι κάτι πολύ ουσιαστικό και άλλες φορές για τέσσερις ή πέντε ώρες συνεχόμενες όπου θα πρέπει να περάσω στο χαρτί “πρωτόλεια” ότι έχω μέσα μου, ότι μου ψιθυρίζει η Μούσα. Όταν ξεκίνησα τη συγγραφή (δώδεκα χρόνια βρίσκομαι ενεργός στο χώρο πλέον) δεν είχα συγκεκριμένους κανόνες. Μάλλον προσπαθούσα να κάνω διαλλείματα γιατί έγραφα ακατάπαυστα όποτε είχα ελεύθερο χρόνο. (γέλια) Τώρα, οι ρυθμοί της ζωής μου έχουν αλλάξει σε κάθε επίπεδο (έχω οικογένεια και δύο μικρά παιδιά που λατρεύω και θέλω “να είμαι εκεί” για εκείνους, αλλά και η εργασία μου που μου πρόσφερε κάποιες ώρες ελεύθερες το ξημέρωμα συνήθως, 02.00-05.00 σε μια μοναχική ρεσεψιόν, μου έχει δώσει πλέον αυξημένες αρμοδιότητες, κυλυόμενα ωράρια και περισσότερη δουλειά) οπότε πια προσπαθώ να έχω τον κανόνα “θα καθίσω να γράψω δύο ώρες την μέρα” για να βεβαιωθώ ότι θα υπηρετήσω σωστά τη συγγραφή που αγαπώ. Η Μούσα άλλωστε συνεχίζει να μου χαρίζει τη φωνή της και είναι μια φωνή ακόμη δυνατή. Όσο την ακούω θα γράφω.
Επίσης για να απαντήσω στο αν είναι κουραστικό. Όταν αποκτώ ρυθμό και γράφω για ώρα, νιώθω στο τέλος τέτοια κόπωση (όχι μόνο πνευματική αλλά και σωματική!) σαν να έχω χτυπηθεί τρεις ώρες σε συναυλία των Iron Maiden! (γέλια) Πέρα από την πλάκα, όταν σηκώνομαι μετά από μια τέτοια κατάθεση στο χαρτι νιώθω κατάκοπος, θέλω να φάω ένα χορταστικό γεύμα και να αποφορτιστώ.
Όσον αφορά το περίφημο “Writer's block”, δεν το έχω βιώσει όπως το αφήνει να εννοηθεί ο όρος τουλάχιστον, αλλά μπορώ να πω ότι στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας του 2020, ένιωσα ένα μεγάλο ψυχολογικό βάρος (καθώς ήμουν χωρίς εργασία επίσης μετά από πολλά χρόνια και προσπαθούσαμε να προσαρμοστούμε στις συνθήκες εγκλεισμού με δύο μικρά παιδιά), κάτι που επηρρέασε σίγουρα και την όρεξη μου για γραφή. Ήταν μεγάλο ευτύχημα που υπήρξε η έμπνευση και η παρακίνηση για το βιβλιο “Το μακρύ σοκάκι” (εκδ. Λυκόφως, 2021). Συγγραφικά με έσωσε αυτό το βιβλίο σε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Ένα βιβλίο που όπως και με “Το κουτί” σηματοδότησε και πιστοποίησε μια αλλαγή, μια λογοτεχνική στροφή συγγραφικά, μια διαφοροποίηση στο ύφος κα τις ανησυχίες -και το ότι τα δύο βιβλία αυτά τα αγκάλιασαν με τέτοια θέρμη οι αναγνώστες, πέρα από τις διακρίσεις και τα βραβεία που έλαβαν, είναι κάτι για το οποίο νιώθω ευγνώμων.
Χρήστος Αρφάνης: Πως αντιμετωπίζεις τις κριτικές (καλές ή κακές) για τα βιβλία σου; Τι συμβουλή θα ήθελες να δώσεις στον νεότερο εαυτό σου σαν συγγραφέα, εάν μπορούσες να γυρίσεις πίσω στον χρόνο; Γιώργος Γιώτσας: Ο αδερφός μου που ζει και εργάζεται στο Manchester μου έλεγε για έναν βραβευμένο άγγλο συγγραφέα που έδινε συνέντευξη στην τηλεόραση. Όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σας, ξέρεις τι τους απάντησε; “Το μυστικό της επιτυχίας μου είναι ότι δεν διαβάζω τις κριτικές”
Όταν ήμουν νεότερος -και ειδικά στο πρώτο μου βιβλίο το 2011, όταν ένας εκδοτικός με είχε εμπιστευτει και είχαμε έκδοση για πρώτη φορά- οι κριτικές με άγχωναν. Αυτό έγινε επειδή ήμουν ανώριμος. Είχα την τύχη να προχωρήσω με την αγάπη μου για τα βιβλία και την ποιότητα της δουλειάς μου στο χώρο, όπως και με τις ηθικές αρχές μου τις οποίες οφείλω στην ανατροφή που μου έδωσαν οι γονείς μου, και στην πορεία αποτίναξα από πάνω μου αυτό το άγχος. Εδώ και χρόνια ασχολούμαι επιδερμικά με τις κριτικές (πιάνω τον παλμό και μετά εκπνέει η περιέργεια μου), γιατί το σημαντικό είναι να ασχολούμαι με τη δουλειά και την έμπνευση μου. Όταν το κατάλαβα αυτό απελευθερώθηκα. Όταν είμαι πιστός στην Μούσα και την έμπνευση μου, όταν γράφω χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα μου, όχι “κατά παραγγελία” αλλά μέσα από τη ψυχή μου, τότε ξέρω ότι είμαι σωστός απέναντι στην Μούσα, στον εαυτό μου και φυσικά στους αναγνώστες, τότε ξέρω ότι τους καταθέτω την αγάπη και τη ψυχή μου στη συγγραφή και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν. Είναι αδύνατον να αρέσουμε σε όλους. Θα ήταν και αφύσικο κάτι τέτοιο. Οπότε προχωράω χωρίς φόβο και πάθη και είμαι ειλικρινής με τους αναγνώστες.
Συμβουλή δεν θα έδινα κάποια στον νεότερο εαυτό μου. Τα λάθη μου, με διαμόρφωσαν όπως και τα σωστά μου. Είναι αδύνατον να μην κάνεις λάθη στη ζωή σου. Όποιος λέει ότι δεν έχει κάνει λάθος στη ζωή του λέει ψέματα. Το θέμα είναι να μάθεις από τα λάθη σου και να μην τα επαναλάβεις. Πιστεύω το έχω καταφέρει αυτό. Γυρίζω μερικές φορές πίσω το χρόνο και διαβάζω τα παλιότερα βιβλία μου. Με εκπλήσσουν καθώς βλέπω έναν διαφορετικό “Γιώργο” όχι μόνο συγγραφικά, αλλά και ως άνθρωπο. Μερικές φορές διαβάζω και λέω “Εγώ τα έγραψα αυτά;” (γέλια). H απάντηση είναι ναι και το αγκαλιάζω και το αγαπώ, γιατί όλα είναι κομμάτια του ποιος ήμουν, του ποιος είμαι, του Γιώργου. Τα πρώτα μου βιβλία είχαν μια ωμή ορμή που δεν αναγνωρίζω τώρα. Τα τελευταία μου βιβλία έχουν μια πιο ανθρώπινη ανησυχία. Με άλλαξαν τα παιδιά μου, με διαμόρφωσαν και με διαμορφώνουν καθημερινά σε έναν καλύτερο άνθρωπο και ευτυχώς έχω τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά μου ανοιχτή για να γίνω. Άλλα κάθε τι είναι κομμάτι της ιστορίας μου. Και μου αρέσει που έγινε με τον τρόπο που έγινε. Και μου αρέσει που εξελίσσομαι. Δεν κάθομαι πάνω στις δάφνες των επιτυχιών των πρώτων βιβλίών. Στα σαράντα μου δεν αποτελώ μια κόπια του νεότερου εαυτού μου, αλλά είμαι γεμάτος ανησυχίες, βελτιώνομαι, προχωράω, μοιράζομαι κάτι καινούριο με τη δική μου φωνή που έχει δυναμώσει, με τη δική μου ψυχή που συνεχίζει να ψάχνει τα όρια της. Η συμβουλή που δίνω στον εαυτό μου τώρα, είναι αυτή: Προχώρα μπροστά. Προχώρα άφοβα.
Χρήστος Αρφάνης: Υπάρχει κάποια σκηνή ή κάποιος χαρακτήρας που δυσκολεύτηκες να ‘ζωντανέψεις’ σε κάποιο κείμενο σου; Γιώργος Γιώτσας: Ο Αλέξης στο “Κουτί”. Στα δώδεκα χρόνια συγγραφής είναι ίσως ο μόνος που με δυσκόλεψε τόσο, προσπαθούσα να γράψω την ιστορία ως ουδέτερος παρατηρητής, αλλά σε κάθε σκηνή, ειδικά προς το τέλος, με είχε καταβάλει αυτός ο χαρακτήρας, ήμουν στο πλερό της Ζένιας και δεν άντεχα άλλο. Όταν διάβασα ξανά το βιβλίο, έκλαιγα.
Χρήστος Αρφάνης: Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον συγγραφέα Γιώργο Γιώτσα και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Γιώργος Γιώτσας: Άγνωστο το μέλλον για τον συγγραφέα Γιώργο Γιώτσα. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι αγαπώ τη συγγραφή και τα βιβλία και θα συνεχίσω να μεταγγίζω στο χαρτί τα όσα μου ψιθυρίζει η Μούσα. Αυτό τον καιρό γράφω ένα νέο μυθιστόρημα το οποίο είναι πολύ απαιτητικό και ελπίζω να καταφέρω να το αποδώσω όπως το έχω φανταστεί. Επίσης έχω ολοκληρώσει δύο νέα διηγήματα, ένα μικρό και ένα πιο μεγάλο για τα οποία θα έχουμε νεότερα προσεχώς. Εκτός από αυτά δουλεύουμε με τον σκηνοθέτη Γιάννη Αϊβάζη πάνω στη θεατρική scaletta για το βιβλίο “Το Κουτί” (εκδ. BELL, 2020), για το οποίο βιβλίο η εταιρία παραγωγής Aikor Production έχει πάρει τα θεατρικά, τηλεοπτικά και κινηματογραφικά δικαιώματα. Συνεχίζω να ονειρεύομαι όπως όταν ξεκίνησα το ταξίδι της συγγραφής. Και νιώθω ευγνώμων και πολύ χαρούμενος που μοιράζομαι το ταξίδι με ανθρώπους που έχουν αγάπη για τα βιβλία, τη δημιουργία, την λογοτεχνία. Με ανθρώπους που στο τέλος της ημέρας μπορώ να αποκαλώ φίλους.
«ΤΟ ΚΟΥΤΙ» του Γιώργου Γιώτσα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις BELL!!!
Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ.